TERUG THUIS

Laatste week is nog heel stresserend geweest. Jef bleef maar ziek: diarree,overgeven en koorts. En daarom hebben we er een dokter bijgehaald,Dr. Rishie. Hij kreeg medicatie maar kon die niet binnen houden en daarom stelde dokter voor om naar het ziekenhuis te gaan, Blue Cross. We kregen wel een deluxe kamer,wat dat ook mag betekenen. Eten, drinken en medicatie is er niet,daar moet de familie voor zorgen. Maar de verpleegsters deden hun best, en naar Jef zijn mening soms iets te goed...Gedurende de nacht werden we wakker gehouden door een oude man die een kamer verder zo wat lag te sterven. Leuk is anders. Om 7u30 kwam Dr. Rishie terug maar zag dat het niet goed was. Jef maakte nog koorts en moest tot 's avonds blijven. Gelukkig kregen we wat bezoek, Rob,Ludo, Dré en Karsang en de rest van onze reisgroep. Uiteindelijk zijn we om 21u terug naar het hotel gegaan. Maar de volgende dag konden we al weer terug gaan want Jef bleef overgeven en had een nieuw shot nodig. Een halsstarrig beestje is in zijn darmen gekropen en zorgt voor al dat ongemak en moet bestreden worden. Veel rusten en de nodige medicatie.

En dan het nieuws over de aswolk in Europa. Maandagavond vertrok de rest van de groep na uitgebreid afscheid naar de vlieghaven. Wij bleven sowieso een paar dagen langer. Maar na enkele uren stonden ze daar terug met hun valies, vlucht naar Doa kon niet doorgaan omdat het daar al vol zat met gestrandde reizigers. Hun gezicht sprak boekdelen. Ik hoopte dat dit ons niet zou overkomen. De dagen daarna hebben we ons overal geïnformeerd maar niemand kon ons een duidelijk antwoord geven. Zelfs Dré die woensdagavond vertrok wist tot op het laatste moment niet of hij al dan niet zou vertrekken. Maar toen die niet meer terug kwam, waren we iets meer gerust. Uiteindelijk hebben we donderdagnamiddag 2u30 vlieger naar Dehli genomen. Daar moesten we 10u in transitzone zitten,wat helemaal niet fijn is want er valt niks te beleven. 3u voor vertrek zouden ze ons komen halen maar dat gebeurde niet, ook niet na een half uur, een uur...Op den duur verloor ik mijn geduld en zocht iemand die ons kon helpen maar tevergeefs. Er liepen heel veel mensen met een badge op hun borst rond maar als je ze aansprak, hoorden ze het in Keulen donderen. Om 2u kregen we het echt wel op ons heupen, om 2u40 zou ons vliegtuig opstijgen. Al de mensen die naar Brussel zouden vliegen zijn dan bij elkaar gaan staan en samen hebben we wat druk gezet op iemand van de vliegmaatschappij 'Jet-airways'. We kregen sterk het vermoeden dat we aan het lijntje gehouden werden en dat ons ticket al lang dubbel en dik doorverkocht zou zijn want we hoorden allerlei verhalen over een zwart circuit dat ontstaan was. Om 2u15 kwam er een man met de 'boarding' passen naar ons toegelopen en toen moest het heel snel gaan. Dan moesten we nog 55x gescant en gecontroleerd worden met als gevolg dat onze vlieger een uur later is vertrokken. Je kunt niet geloven hoe blij ik was toen ik uiteindelijk op mijn zetel plaats nam. Niet dat ik zo graag naar huis wilde gaan maar als je er op ingesteld bent...en ik wilde geen uur langer in die transit-zone zitten. Maar we hebben in vergelijking met veel andere mensen heel veel geluk gehad want het is echt geen pretje om ongewild ergens vast te zitten en niet naar huis te kunnen.

Ontvangst door mijn familie was hartverwarmend. En vrienden hebben ons in de watjes gelegd,waarvoor heel veel dank!!!
Ondertussen zijn de valiezen uitgepakt,stof uit ons neus gehaald en nemen we stilletjes aan de draad terug op. Er rest ons alleen maar heel veel herinneringen en een heleboel indrukken die ons nog lang zullen achtervolgen. We zijn heel dankbaar dat we deze kans gekregen hebben want je leert er zoveel van en wordt er toch een beetje een ander mens van. We weten dat we echt niet alleen op deze aardbol zijn en dat wij zeker niet het middelpunt van de wereld zijn. Het overgrote deel van onze medemens worstelt om iedere dag in zijn basisbehoeften te voorzien en dat laat je echt niet onberoerd. Verder koesteren we de mooie momenten en al de mooie dingen die we gezien hebben. Hopelijk kunnen we er nog heel lang op teren.

Als definitief slot willen we iedereen bedanken voor de fijne reacties en aanmoedigingen. We gaan het missen...

Woensdag 14 april:Pokhara-Kathmandu, 200 km

Laatste rit!!! We worden extra verwend met een prachtig groen berglandschap,rijden ganse dag langs kronkelende rivier. Wegdek is wel slecht,veel kuilen en asfalt die kapot is en van die heel gevaarlijke geulen in de weg,vooral gevaarlijk omdat we constant van spoor moeten wisselen.Tegenliggers gaan niks opzij, dus moeten wij voortdurend het beste stuk op de weg opzoeken. Onderweg enkele bussen en vrachtwagens op hun zij zien liggen, waarbij 3 doden. Dan brengen wij het er heel goed van af. Het is zo druk op deze weg en totaal geen discipline, iedereen rijdt maar wat aan,ook heel vermoeiend.
Bovendien is het vandaag NIEUWJAAR in Nepal en vandaar die drukte. 3x nieuwjaar op nog geen 4 maanden tijd. Gisterenavond was het goed te merken, veel volk ging uit en veel muziek en life-bandjes.
Dré en Karsang zijn ons eergisteren tegemoet gekomen met de bus en gaan vandaag ook terug met de bus naar Kathmandu. Heb met hen te doen als je die bussen bekijkt. Ze worden propvol gestopt en geen airco en er wordt heel veel overgegeven,gewoon raampje open en hoofd buiten.
UITEINDELIJK KOMEN WE OM 14u30 NA MEER DAN 13.000km AAN IN KATHMANDU!!! Het zit er op, we hebben het gehaald. Alleen Ludo had vandaag weer wat pech. Hij reed als laatste en kreeg kapotte band. De pluggen hielpen niet en heeft zelf binnenband gestoken en kwam bijgevolg ook later aan. Dat verdient een biertje op terras! We hebben vanavond afgesproken met Paul Truyens, de Hechtelse fietser. En hij ziet er heel goed,gezond en ontspannen uit. We gaan met z'n allen gezellig eten en verhalen genoeg voor de eerstkomende dagen.

Donderdag 15 april

Om 4u30 opgestaan om een mountain-flight te maken over Himalaya wat uiteraard adembenemend is. Hier staan idd heel wat schoonheden bij elkaar.
Om 11u rijden we naar de vlieghaven om onze motor klaar te maken om te verschepen. Er komt heel wat bij kijken:stuur,spiegels en scherm moeten er af en voorwiel er uit. We krijgen weinig of geen informatie,weten niet precies wat het ons allemaal gaat kosten om de volle koffers mee te sturen. Dan komt de drugsbrigade ons ook nog wat lastig vallen nadat alles gepakt was, koffers worden terug leeggemaakt. Jef schiet serieus uit zijn sloef wat geholpen heeft want na ons wordt niemand meer gecontroleerd. Het is 16u30 als de eerste moto op frame aan de vork gestoken wordt.

Vrijdag 16 april

Vanaf nu zijn we nog enkele dagen vrij. We maken een weekprogramma op met Karsang. We bezoeken Koninklijk Paleis,veel tempels, lijkenverbranding,koninklijke steden, nog wat dorpjes...

Zo,dit is het einde van ons reisverhaal. Hopelijk is het een beetje boeiend geweest. Wij hebben er in ieder geval van genoten, met zijn goede en minder goede momenten. Het is een reis die we nooit zullen vergeten, met zoveel indrukken.
Zelf ben ik heel fier dat ik het als duozitter gedaan heb. Maar alle eer aan Jef, die ons km na km veilig naar onze eindbestemming gebracht heeft.
'Niet het einddoel is het belangrijkste, wel de weg er naar toe...'

Dag 44-45

Maandag 12 april: Bhairawa- Pokhara, 175 km
Vannacht ben ik heel ziek geworden, hele tijd overgeven en diarree, zeker van de hitte. Ben bijna de ganse nacht aan pot blijven zitten. Hotel was helemaal niet hygiënisch en ondertussen kon ik alle kamerdiertjes bestuderen. Geen verluchting (35°) en drinkbaar water,zag het even niet zitten.
’s Morgens met koorts in vertrokken. Eerste keer dat ik de rit totaal niet zag zitten maar de mannen bij mij trokken mij verder. Is het ook nog juist een kronkelende bergrit met veel bobbels in de weg. Als het nodig was stopten we. Een keer voelde ik me zo slap dat ik mij gewoon op de koude vloer voor een winkeltje liet vallen. Onmiddellijk werd mij een matje,een dekentje en kussen aangereikt. Ik maakte onmiddellijk de vgl. met wat als er thuis een Nepalees op de stoep zou liggen! Uiteindelijk ben ik er geraakt en was ik superblij.
En toen we de toeristische stad Pokhara binnen reden,wachtte ons een grote verrassing. Ik zag onze Hechtelse vriend Dré Goven langs de weg. Hij wilde ons verrassen maar we waren hem net voor. Hij is 5 weken geleden naar Bangladesh vertrokken en komt ons nu in Nepal tegemoet,samen met Nepalese vriend Karsang. Dit is echt leuk! We zijn nog niet helemaal op ons eindpunt maar merk al enige euforie in de groep. Iedereen lacht en is ontspannen. Voor deze eerste avond met Dré en Karsang moet ik passen maar hopelijk morgen beter.
Dinsdag 13 april: Vrije dag Pokhara
Niet te geloven maar Jef maakt met Jan en ludo nog een rit naar een bergdorpje, in de hoop een goed zicht te hebben op de besneeuwde bergtoppen zoals de Annapurna. 15 jaar geleden is hij tot aan het basiskamp getrokken. Vanmorgen zijn we ook al om 6u30 op het dak van het hotel gaan kijken. Kans is nu heel klein omdat het heel mistig is rond deze tijd,binnen een maand beginnen de moessonregens. Ik voel me weer beter en trek er alleen op uit,dat is altijd fijn omdat de mensen je dan vlugger aanspreken,zo drink ik even wat thee met sympathieke verkoper. ‘s Namiddags boottochtje op Fewa-meer naar Hindu-tempeltje op eilandje. Verder is Pokhara niets anders dan winkeltjes,cafeetjes,hotels en veel trekkers van over heel de wereld.
Fotootjes volgen nog een keer

Dag 42-43

Eerst wilt Jef iedereen bedanken voor de fijne verjaardagswensen,natuurlijk is dat fijn!
Gisteren zaten we in een National Wildlife Park,heel mooie omgeving, totaal afgesloten van de bewoonde wereld. Natuur in Nepal is echt mooi,vergelijkbaar met Cuba weg maar soms ook met Afrika, heel anders dan de voorgaande landen,meer jungle. Wat opvalt is het scherpe licht,2 zonnebrillen nodig. En bloedheet,ook 's nachts koelt het niet af. En dan zie je al die mensen werken op het veld,echt geen makkie (sorry voor mijn verhollandsing maar dat heb je na al die weken). En mooie vrouwen!!!Als er iets gemeenschappelijks is in al de landen, dan is dit het wel. Hoe arm ze ook zijn, ze zijn zo fier en maken zich met heel weinig mooi. Bij een beek gestopt en dan zie je hoe de vrouwen, terwijl hun kinderen samen met de waterbuffels stoeien in het water, hun meterslange sari wassen en ook zichzelf. En terwijl hun kleren drogen, doen ze ook nog vlug de afwas. Ja,het kan verschillen!
Jef is ziek aangekomen, waarschijnlijk van de zure yoghurt vanmorgen. Hij valt dan werkelijk als een blok om voor de rest van de dag. Ik wandel naar een olifantenkamp,net etenstijd,mooi om zien, vooral de baby's. Er zitten hier rond de 40 wilde olifanten en als de wijfjes drachtig zijn, komen ze er op af en verdwijnen weer. Ze kunnen agressief zijn, vorig jaar werd er nog iemand gedood.

Vanmorgen had een deel van de groep een jeepsafari besteld. Ze stonden om 5u klaar met fotoapparaat. Maar ze hadden niet gerekend op lange Nederlanders want ze kwamen aan met een klein autootje,op Nepali formaat. Zelfs gebukt zouden ze nog niks kunnen zien. Grote teleurstelling.
320 km rijden bij 40° is echt geen lachertje maar we houden de moed er in. Het scheelt gelukkig dat de mensen zo tof zijn want daar word je zelf ook vrolijk van en vergeet je de vervelende dingen. We rijden vandaag nog eens met ons tweetjes.
Vanavond weer een hoogtepunt. We zijn naar de geboorteplaats van Lord BUDHA geweest in Lambini, een waar pelgrimsoord,domein van 2,5km. Jammer dat we niet meer tijd hebben want het is echt de moeite. Sfeer is er uiteraard heel spiritueel en er zijn kloosters met monniken uit heel de wereld. Blij dat ik er was!

Dag 41: Nainital-Mahendrenegar (Nepal), 120 km

We verlaten stilletjes aan India. Weet niet of het voor goed is! Gemengde gevoelens. Het roept zo veel vragen en ongemakkelijke gevoelens op. De kloof tussen arm en rijk is zo groot en zal alleen maar goter worden. Ik maak me zorgen over hun toekomst. Stel dat iedere Indiër, en daar hebben ze terecht recht op, binnenkort ook 2 auto's,een computer,een lap-top en nog een GSM enz.wilt,dan loopt het slecht af met onze aardkloot.
Normaal zou het een vlotte rit worden maar we spelen Sjef onderweg kwijt. We zagen hem acher ons pijlsnel uit de bocht vliegen,een andere weg in. We hoopten dat hij snel zou merken dat hij alleen aan het rijden was maar hij had niks door en bleef maar rijden en rijden. En wij maar wachten. Na een uurtje beslissen we om hem achter te laten en wonder bij wonder komen we hem net voor de grens terug tegen.
De grens tussen India en Nepal is een klucht. Er staan een paar open barakken,een stal met eeen ventilator tegen het strooien plafond. De ambtenaren komen niet van hun stoel,waarschijnlijk veel te heet. Het gaat er losjes aan toe. Er wordt zelfs nog gezongen voor Jef want die is jarig vandaag (48)!!! Het duurt minder dan 2u.
In het hotel ontmoeten we de anderen na enkele dagen. Er is van alles gebeurd. Leentje ligt nog erg ziek in het vorig hotel, Jan VDW heeft een heel avontuur in Dehli beleefd. Hij was al zijn papieren aan de Indiase grens verloren en sindsdien druk bezig geweest om alles te vernieuwen,wat ondertussen in orde is. Rob is op een capeau van een auto terecht gekomen maar ook niets ergs en andere Jan sukkelt nog met kapotte band. Gisteren is een vrachtwagen ook in ons gat gereden. Gelukkig zat er een pak bagage tussen maar het zelfgemaakte rekje van onze vriend Kluut, heeft een deuk gekregen. We zaten vast maar volgens de 4 mannen die in de kabine zaten, was er niks aan de hand.
Deze namiddag in het dorpje rondgelopen. Nepal is nog armer maar de mensen zijn terug vriendelijk en lachen weer,een tijdje geleden...Veel bedelaartjes en ook weer oneindig veel winkeltjes met allemaal dezelfde spulletjes waar je je bij afvraagt wie ze ooit koopt. En koeien, veel koeien. Omdat het te heet is, blijft het bij een korte wandeling.

Dag 33-40

Dag 33 - 1 april: Lahore-Amritsar (India), 80 km

Vanmorgen zijn enkele leden van Masood’s motorclub ons komen uithalen om samen naar de grens de rijden. Zij rijden op enduro’s,makkelijker in de bergen. De televisie is er ook weer. We verzamelen nog vlug wat geld bijeen voor SOS Kinderdorpen.
En dan is het eindelijk zo ver,ik zie van ver de Indiase grens. Een echt kippevelmoment voor mij, heb hier al zo lang van gedroomd! Grensovergang gaat vlot (3,5u) en we zetten ons klok nog een half uur vooruit (3,5u later met thuis). Het gaat er heel relaxt aan toe, we zijn ondertussen goed aangepast aan het tempo van hier,alles op zijn tijd en ons vooral niet opwinden.
Vanavond een geweldig spektakel aan de grens (Wagah) meegemaakt. Wat een vertoning! Zowel aan Pakistaanse als aan Indiase grens is een tribune gemaakt en die zit stampvol. We schatten meer dan 5000 man. Al sinds 1948 heeft deze plechtige ceremonie dagelijks voor zonsondergang plaats. Hier worden extra grote soldaten voor geselecteerd en getraind. Ze dragen een prachtig kostuum. Als opwarming dansen kinderen op keiharde muziek op straat. Enkele soldaten houden het volk zeer kort,iedereen moet gaan zitten of rechtstaan op hun bevel. Dan beginnen soldaten aan weerszijde plechtig naar mekaar toe te marcheren met armen en benen hoog in de lucht. Ze stampen keihard op de grond en trekken een hatelijk gezicht. Ondertussen wordt het volk opgejut en wordt er luid geroepen. Uiteindelijk wordt de poort tussen beide landen gesloten en worden de vlaggen neergehaald en stijlvol opgevouwen. Morgen weer hetzelfde ritueel. Het is een nationale trots en veel Indiërs willen dit éénmaal meemaken. Het is ook echt de moeite waard! Er is nog iemand heeeel blij. Het pakske voor Ludo is aangekomen.

DAG 34 – 2 april: Vrije dag Amritsar

Jef en Ludo staan vroeg op om aan de vering te maken,het lukt hen goed. Dag van Ludo kan niet meer stuk. Die van mij is jammer genoeg niet goed begonnen. Vannacht diarree gekregen. We bezoeken de GOUDEN TEMPEL,heiligdom van de Sikhs met zijn 1000kg goud. We zitten nog steeds in PUNJAB. Heb wel sympathie voor hun geloof,mengelmoes van Islam en Hindoeïsme omdat ze heel open staan naar andere godsdiensten en dat merk je ook in hun tempel. Je wordt uitgenodigd om mee te eten en bent vrij om te staan en te doen wat je wilt. Er zijn maar 2 regels,iedereen loopt op blote voeten op het hete marmer en je draagt een sjaaltje op je hoofd. Je mag je ook wassen in de poel rond te tempel maar daar passen we voor.
Amritsar is hondsdruk en wat me vooral ergert is het getoet van alles wat rijdt. Ook al is er niet direct een reden,er moet getoet worden. Je wordt er ’s morgens wakker van.

Dag 35 – 3 april: Amritsar-Shimla,300 Km

Ganse avond en nacht koorts gehad,niet gemakkelijk maar we moeten verder,ook met diarree. We rijden door de bergen maar worden voortdurend opgehouden door vrachtwagens die op en neer moeten. De weg is kapot gereden en veel te smal. Telkens er een vrachtwagen ons richting uit komt,moeten we van de weg maar dat is niet simpel. Asfalt is een stuk hoger en dan kom je in zand terecht,een heel gesukkel. Ons gezicht is roetzwart van de uitlaatgassen. Heb deze dag niet bewust beleefd. ’s Avonds weer een heel gedoe om in ons hotel te geraken (20u30). De steden zitten gewoon eivol,het schiet niet op. Ganse dag in aparte groepjes gereden maar komen mekaar toevallig tegen in de stad. We nemen een taxi om de weg te wijzen,25 km!om een idee te geven hoe groot hier een stad is. Pit is er even uit in de groep. Vermoeidheid slaat toe.

Dag 36 – 4 april: Shimla-Mussoori, 320 km

Met 5 trekken we er op uit in de bergen,kleine witte weg. In het begin was alles mooi en fijn,behalve de zeer slechte wegen. We komen maar toe minder mensen en auto’s tegen. Op den duur weten we niet waar we zitten en hoe ver het nog is. Ik merk ook dat mijn water op is. Over eten praat ik nog niet,de laatste weken is het moeilijk om onderweg goed eten te vinden,alleen kraampjes met cola,chips en koekjes. We eten al een tijdje maar 2x/dag of zelfs niet als je met diarree zit. We rijden aan een gemiddelde van 30km/u,het schiet niet op. Uitzicht is adembenemend van op 3000m,kronkelende rivier in diepe ravijn met groene rijstterrassen tegen de hellingen. Omdat het al laat in de namiddag is,besluiten we maar een onderkomen te zoeken voor de nacht. Zelfs dat kan niet. We zijn in militair domein gesukkeld en daar mogen geen vreemdelingen rijden in het donker en zeker niet slapen. Iedereen raadt ons aan om er zo vlug mogelijk uit te rijden want anders worden we gearresteerd. Klinkt erg militaristisch! Warme kleren worden aangetrokken,slaan wat water in en vertrekken. Eventjes verder worden we tegen gehouden door wat militairen die heel vervelend beginnen te doen. Ze willen onze reispas en visa. We hadden volgens hen moeten weten dat we hier niet mogen komen,onder aan weg stonden borden. ‘Niet gezien!’ Aan ene kant herhalen ze dat we voor het donker uit het domein moeten zijn maar aan de andere kant houden ze ons veel te lang op. Uiteindelijk rijden we nog 60km in het pikdonker door de bergen,ik kijk maar niet te veel opzij want ik weet dat de afgrond heel diep is. Met de sterren aan de hemel en onze goede verlichting lukt het wel. Samen maakt sterk. Om 21u30 komen we vuil en afgemat in hotel aan. Eten en slapen. Van Pasen hebben we niks gemerkt…

DAG 37 – 5 april: VRIJE DAG Mussoorie

Normaal zou de route via grote steden naar Agra gaan voor een bezoek aan Taj Mahal. Maar ons groepje van 5 (Ludo,Jos,Sjef en wij) past hier voor. We zien het niet meer zitten om ons in het drukke verkeer van India te mengen. Als er 1 miljard Indiërs zijn,dan hebben wij er al een groot deel van gezien en hoe graag we dit wereldwonder ook willen zien, op dit moment kiezen we voor wat meer rust en stilte. We blijven vandaag in dit bergdorp en rijden morgen op ons gemak door de bergen naar Nepal waar we vrijdag terug aansluiten bij de groep.

DAG 38 – 6 april: Mussoori-Srinagar, 165 km
Rustige dag in de Himalaya.

DAG 39 – 7 april: Srinagar-Ranikhet, 200 km

Dit gebergte kun je met geen ander vergelijken. Je kunt nooit op voorhand inschatten hoe lang je over een bep. afstand doet. Alles hangt af van de toestand van de weg. Vandaag is hij weer bijzonder slecht: keien,zand,diepe afgronden,putten en om de 20m stoppen om een auto door te laten want zij gaan niet aan de kant voor ons. Heel vermoeiend,zeker bij 37°. Alle dorpjes die we passeren zijn dezelfde,mensen lopen weer op en aan met grote vracht op hun hoofd of rug: fruit,hooi,volle manden maar ook stoelen,een matras… Alle vrouwen dragen een sari:oranje,rood,geel,paars en zijn voorzien van neusringetje en derde oog. Ze zien er meestal puik uit,bij de mannen is dat iets anders. Maar contact leggen is moeilijk. Ze durven je amper aankijken. ’s Avonds vinden we toevallig een onderkomen bij een heel vrome familie. Man en zoon en wat knechtjes maken het ons erg naar ons zin. Vanuit de bergen klinkt luide muziek,er is een bruiloft aan de gang en zal 2 dagen duren. We vallen er mee in slaap…en worden er om 7u door gewekt.

DAG 40 – 8 april: Ranikhet – Nainital: 100 km

We maken onze ritten maar toe korter. De laatste 1000 km worden zwaar. Vroeg in de namiddag stranden we aan een bergmeer en slapen in een rustige cottage. Moto wordt aan de kant gezet en benen worden gestrekt.
Tot nu toe kan India ons niet echt bekoren,niet wat we er ons van hadden voorgesteld. We spreken dan ook maar over een heel klein deeltje van een immens land,willen dus zeker nier veralgemenen. Iedere Indiër wordt hier althans met toeter in maag geboren,ze toeteren de godganse dag. We worden er echt gek van. Ook de stadjes zijn niet aantrekkelijk,we mijden ze zelfs: veel te druk, overal afval en honden,soms ook aapjes, chaos en talloze eetstalletjes waar we best niet eten.