Dag 33-40

Dag 33 - 1 april: Lahore-Amritsar (India), 80 km

Vanmorgen zijn enkele leden van Masood’s motorclub ons komen uithalen om samen naar de grens de rijden. Zij rijden op enduro’s,makkelijker in de bergen. De televisie is er ook weer. We verzamelen nog vlug wat geld bijeen voor SOS Kinderdorpen.
En dan is het eindelijk zo ver,ik zie van ver de Indiase grens. Een echt kippevelmoment voor mij, heb hier al zo lang van gedroomd! Grensovergang gaat vlot (3,5u) en we zetten ons klok nog een half uur vooruit (3,5u later met thuis). Het gaat er heel relaxt aan toe, we zijn ondertussen goed aangepast aan het tempo van hier,alles op zijn tijd en ons vooral niet opwinden.
Vanavond een geweldig spektakel aan de grens (Wagah) meegemaakt. Wat een vertoning! Zowel aan Pakistaanse als aan Indiase grens is een tribune gemaakt en die zit stampvol. We schatten meer dan 5000 man. Al sinds 1948 heeft deze plechtige ceremonie dagelijks voor zonsondergang plaats. Hier worden extra grote soldaten voor geselecteerd en getraind. Ze dragen een prachtig kostuum. Als opwarming dansen kinderen op keiharde muziek op straat. Enkele soldaten houden het volk zeer kort,iedereen moet gaan zitten of rechtstaan op hun bevel. Dan beginnen soldaten aan weerszijde plechtig naar mekaar toe te marcheren met armen en benen hoog in de lucht. Ze stampen keihard op de grond en trekken een hatelijk gezicht. Ondertussen wordt het volk opgejut en wordt er luid geroepen. Uiteindelijk wordt de poort tussen beide landen gesloten en worden de vlaggen neergehaald en stijlvol opgevouwen. Morgen weer hetzelfde ritueel. Het is een nationale trots en veel Indiërs willen dit éénmaal meemaken. Het is ook echt de moeite waard! Er is nog iemand heeeel blij. Het pakske voor Ludo is aangekomen.

DAG 34 – 2 april: Vrije dag Amritsar

Jef en Ludo staan vroeg op om aan de vering te maken,het lukt hen goed. Dag van Ludo kan niet meer stuk. Die van mij is jammer genoeg niet goed begonnen. Vannacht diarree gekregen. We bezoeken de GOUDEN TEMPEL,heiligdom van de Sikhs met zijn 1000kg goud. We zitten nog steeds in PUNJAB. Heb wel sympathie voor hun geloof,mengelmoes van Islam en Hindoeïsme omdat ze heel open staan naar andere godsdiensten en dat merk je ook in hun tempel. Je wordt uitgenodigd om mee te eten en bent vrij om te staan en te doen wat je wilt. Er zijn maar 2 regels,iedereen loopt op blote voeten op het hete marmer en je draagt een sjaaltje op je hoofd. Je mag je ook wassen in de poel rond te tempel maar daar passen we voor.
Amritsar is hondsdruk en wat me vooral ergert is het getoet van alles wat rijdt. Ook al is er niet direct een reden,er moet getoet worden. Je wordt er ’s morgens wakker van.

Dag 35 – 3 april: Amritsar-Shimla,300 Km

Ganse avond en nacht koorts gehad,niet gemakkelijk maar we moeten verder,ook met diarree. We rijden door de bergen maar worden voortdurend opgehouden door vrachtwagens die op en neer moeten. De weg is kapot gereden en veel te smal. Telkens er een vrachtwagen ons richting uit komt,moeten we van de weg maar dat is niet simpel. Asfalt is een stuk hoger en dan kom je in zand terecht,een heel gesukkel. Ons gezicht is roetzwart van de uitlaatgassen. Heb deze dag niet bewust beleefd. ’s Avonds weer een heel gedoe om in ons hotel te geraken (20u30). De steden zitten gewoon eivol,het schiet niet op. Ganse dag in aparte groepjes gereden maar komen mekaar toevallig tegen in de stad. We nemen een taxi om de weg te wijzen,25 km!om een idee te geven hoe groot hier een stad is. Pit is er even uit in de groep. Vermoeidheid slaat toe.

Dag 36 – 4 april: Shimla-Mussoori, 320 km

Met 5 trekken we er op uit in de bergen,kleine witte weg. In het begin was alles mooi en fijn,behalve de zeer slechte wegen. We komen maar toe minder mensen en auto’s tegen. Op den duur weten we niet waar we zitten en hoe ver het nog is. Ik merk ook dat mijn water op is. Over eten praat ik nog niet,de laatste weken is het moeilijk om onderweg goed eten te vinden,alleen kraampjes met cola,chips en koekjes. We eten al een tijdje maar 2x/dag of zelfs niet als je met diarree zit. We rijden aan een gemiddelde van 30km/u,het schiet niet op. Uitzicht is adembenemend van op 3000m,kronkelende rivier in diepe ravijn met groene rijstterrassen tegen de hellingen. Omdat het al laat in de namiddag is,besluiten we maar een onderkomen te zoeken voor de nacht. Zelfs dat kan niet. We zijn in militair domein gesukkeld en daar mogen geen vreemdelingen rijden in het donker en zeker niet slapen. Iedereen raadt ons aan om er zo vlug mogelijk uit te rijden want anders worden we gearresteerd. Klinkt erg militaristisch! Warme kleren worden aangetrokken,slaan wat water in en vertrekken. Eventjes verder worden we tegen gehouden door wat militairen die heel vervelend beginnen te doen. Ze willen onze reispas en visa. We hadden volgens hen moeten weten dat we hier niet mogen komen,onder aan weg stonden borden. ‘Niet gezien!’ Aan ene kant herhalen ze dat we voor het donker uit het domein moeten zijn maar aan de andere kant houden ze ons veel te lang op. Uiteindelijk rijden we nog 60km in het pikdonker door de bergen,ik kijk maar niet te veel opzij want ik weet dat de afgrond heel diep is. Met de sterren aan de hemel en onze goede verlichting lukt het wel. Samen maakt sterk. Om 21u30 komen we vuil en afgemat in hotel aan. Eten en slapen. Van Pasen hebben we niks gemerkt…

DAG 37 – 5 april: VRIJE DAG Mussoorie

Normaal zou de route via grote steden naar Agra gaan voor een bezoek aan Taj Mahal. Maar ons groepje van 5 (Ludo,Jos,Sjef en wij) past hier voor. We zien het niet meer zitten om ons in het drukke verkeer van India te mengen. Als er 1 miljard Indiërs zijn,dan hebben wij er al een groot deel van gezien en hoe graag we dit wereldwonder ook willen zien, op dit moment kiezen we voor wat meer rust en stilte. We blijven vandaag in dit bergdorp en rijden morgen op ons gemak door de bergen naar Nepal waar we vrijdag terug aansluiten bij de groep.

DAG 38 – 6 april: Mussoori-Srinagar, 165 km
Rustige dag in de Himalaya.

DAG 39 – 7 april: Srinagar-Ranikhet, 200 km

Dit gebergte kun je met geen ander vergelijken. Je kunt nooit op voorhand inschatten hoe lang je over een bep. afstand doet. Alles hangt af van de toestand van de weg. Vandaag is hij weer bijzonder slecht: keien,zand,diepe afgronden,putten en om de 20m stoppen om een auto door te laten want zij gaan niet aan de kant voor ons. Heel vermoeiend,zeker bij 37°. Alle dorpjes die we passeren zijn dezelfde,mensen lopen weer op en aan met grote vracht op hun hoofd of rug: fruit,hooi,volle manden maar ook stoelen,een matras… Alle vrouwen dragen een sari:oranje,rood,geel,paars en zijn voorzien van neusringetje en derde oog. Ze zien er meestal puik uit,bij de mannen is dat iets anders. Maar contact leggen is moeilijk. Ze durven je amper aankijken. ’s Avonds vinden we toevallig een onderkomen bij een heel vrome familie. Man en zoon en wat knechtjes maken het ons erg naar ons zin. Vanuit de bergen klinkt luide muziek,er is een bruiloft aan de gang en zal 2 dagen duren. We vallen er mee in slaap…en worden er om 7u door gewekt.

DAG 40 – 8 april: Ranikhet – Nainital: 100 km

We maken onze ritten maar toe korter. De laatste 1000 km worden zwaar. Vroeg in de namiddag stranden we aan een bergmeer en slapen in een rustige cottage. Moto wordt aan de kant gezet en benen worden gestrekt.
Tot nu toe kan India ons niet echt bekoren,niet wat we er ons van hadden voorgesteld. We spreken dan ook maar over een heel klein deeltje van een immens land,willen dus zeker nier veralgemenen. Iedere Indiër wordt hier althans met toeter in maag geboren,ze toeteren de godganse dag. We worden er echt gek van. Ook de stadjes zijn niet aantrekkelijk,we mijden ze zelfs: veel te druk, overal afval en honden,soms ook aapjes, chaos en talloze eetstalletjes waar we best niet eten.