TERUG THUIS

Laatste week is nog heel stresserend geweest. Jef bleef maar ziek: diarree,overgeven en koorts. En daarom hebben we er een dokter bijgehaald,Dr. Rishie. Hij kreeg medicatie maar kon die niet binnen houden en daarom stelde dokter voor om naar het ziekenhuis te gaan, Blue Cross. We kregen wel een deluxe kamer,wat dat ook mag betekenen. Eten, drinken en medicatie is er niet,daar moet de familie voor zorgen. Maar de verpleegsters deden hun best, en naar Jef zijn mening soms iets te goed...Gedurende de nacht werden we wakker gehouden door een oude man die een kamer verder zo wat lag te sterven. Leuk is anders. Om 7u30 kwam Dr. Rishie terug maar zag dat het niet goed was. Jef maakte nog koorts en moest tot 's avonds blijven. Gelukkig kregen we wat bezoek, Rob,Ludo, Dré en Karsang en de rest van onze reisgroep. Uiteindelijk zijn we om 21u terug naar het hotel gegaan. Maar de volgende dag konden we al weer terug gaan want Jef bleef overgeven en had een nieuw shot nodig. Een halsstarrig beestje is in zijn darmen gekropen en zorgt voor al dat ongemak en moet bestreden worden. Veel rusten en de nodige medicatie.

En dan het nieuws over de aswolk in Europa. Maandagavond vertrok de rest van de groep na uitgebreid afscheid naar de vlieghaven. Wij bleven sowieso een paar dagen langer. Maar na enkele uren stonden ze daar terug met hun valies, vlucht naar Doa kon niet doorgaan omdat het daar al vol zat met gestrandde reizigers. Hun gezicht sprak boekdelen. Ik hoopte dat dit ons niet zou overkomen. De dagen daarna hebben we ons overal geïnformeerd maar niemand kon ons een duidelijk antwoord geven. Zelfs Dré die woensdagavond vertrok wist tot op het laatste moment niet of hij al dan niet zou vertrekken. Maar toen die niet meer terug kwam, waren we iets meer gerust. Uiteindelijk hebben we donderdagnamiddag 2u30 vlieger naar Dehli genomen. Daar moesten we 10u in transitzone zitten,wat helemaal niet fijn is want er valt niks te beleven. 3u voor vertrek zouden ze ons komen halen maar dat gebeurde niet, ook niet na een half uur, een uur...Op den duur verloor ik mijn geduld en zocht iemand die ons kon helpen maar tevergeefs. Er liepen heel veel mensen met een badge op hun borst rond maar als je ze aansprak, hoorden ze het in Keulen donderen. Om 2u kregen we het echt wel op ons heupen, om 2u40 zou ons vliegtuig opstijgen. Al de mensen die naar Brussel zouden vliegen zijn dan bij elkaar gaan staan en samen hebben we wat druk gezet op iemand van de vliegmaatschappij 'Jet-airways'. We kregen sterk het vermoeden dat we aan het lijntje gehouden werden en dat ons ticket al lang dubbel en dik doorverkocht zou zijn want we hoorden allerlei verhalen over een zwart circuit dat ontstaan was. Om 2u15 kwam er een man met de 'boarding' passen naar ons toegelopen en toen moest het heel snel gaan. Dan moesten we nog 55x gescant en gecontroleerd worden met als gevolg dat onze vlieger een uur later is vertrokken. Je kunt niet geloven hoe blij ik was toen ik uiteindelijk op mijn zetel plaats nam. Niet dat ik zo graag naar huis wilde gaan maar als je er op ingesteld bent...en ik wilde geen uur langer in die transit-zone zitten. Maar we hebben in vergelijking met veel andere mensen heel veel geluk gehad want het is echt geen pretje om ongewild ergens vast te zitten en niet naar huis te kunnen.

Ontvangst door mijn familie was hartverwarmend. En vrienden hebben ons in de watjes gelegd,waarvoor heel veel dank!!!
Ondertussen zijn de valiezen uitgepakt,stof uit ons neus gehaald en nemen we stilletjes aan de draad terug op. Er rest ons alleen maar heel veel herinneringen en een heleboel indrukken die ons nog lang zullen achtervolgen. We zijn heel dankbaar dat we deze kans gekregen hebben want je leert er zoveel van en wordt er toch een beetje een ander mens van. We weten dat we echt niet alleen op deze aardbol zijn en dat wij zeker niet het middelpunt van de wereld zijn. Het overgrote deel van onze medemens worstelt om iedere dag in zijn basisbehoeften te voorzien en dat laat je echt niet onberoerd. Verder koesteren we de mooie momenten en al de mooie dingen die we gezien hebben. Hopelijk kunnen we er nog heel lang op teren.

Als definitief slot willen we iedereen bedanken voor de fijne reacties en aanmoedigingen. We gaan het missen...