Dag 32: Multan-Lahore, 350 km

Laatste dag Pakistan. Hoewel iedereen het ons afraadde om naar hier te komen (ook ministerie) is het allemaal heel goed meegevallen,op de escorte na. Media geeft ons wel echt een vertekend beeld. Nog enkele indrukken:
-afwezigheid van de Pakistaanse vrouw, contact is heel moeilijk. Velen zijn gesluierd of dragen zelfs een burka. In vgl. met Iran zijn vrouwen en mannen meer gescheiden. In Lahore zie je wel vrouwen zonder sluier. Groot verschil met het platteland. In Pakistan wonen 170 miljoen mensen, waarvan 2 in Lahore.
-grote aanwezigheid van politie en leger,ook veel meer dan in Iran. Heel duidelijk waar hier de prioriteiten liggen. Geld geraakt ook hier weer niet bij de arme mensen. Maar kunnen ze deze controle nog lang handhaven?
-mooi afwisselend landschap met enerzijds uitgestrekte droge woestijn,bergen en anderzijds vruchtbare gebieden,
-stof, stof en nog eens stof,
-vriendelijke,mooie mensen. We zijn er niet achtergekomen waarom zoveel mannen hun haren en baard met henna verven en er dus ros uitzien. Zelfs witte ezeltjes krijgen rode voetjes,
-ondanks het te drukke verkeer slagen ze er in om het heel kleurrijk te maken, heel origineel al die versierde voertuigen,
-miliebewustzijn is een ramp!!!! Waar eindigt dat?
...

Vanavond is de regionale tv weer langs geweest. Interesse naar onze trip is groot,ze vinden het fijn dat we zoveel km's rijden om hun land te zien. 'Jullie worden hier toch voor betaald of krijgen er een medaille voor?' Euh,nee! Daarna werden we uitgenodigd voor een overheerlijke diner door de motorclub van Lahore.Je moet al heel rijk zijn om een motor te kunnen kopen in het buitenland (tax 115%). Onze gastheer is de broer van de voorzitster van SOS kinderdorpen Lahore. Enkelen onder ons hebben vandaag dit project bezocht en gesteund.
Toch wel grappig: doorheen heel Pakistan zijn we niet vrij geweest. Ik werd soms zelfs gevolgd als ik naar toilet ging. En nu,uitgesproken vandaag in Lahore,waar we zo veel onheilspellende berichten van gekregen hebben, zijn we verlost van de security. Dat zegt weer veel over de negatieve berichtgeving.

Omdat ik hier goede verbinding heb, heb ik bij de voorgaande dagen wat foto's en zelfs een klein stukje video toegevoegd.

Dag 31: Sukkur-Multan, 450 km

Vandaag rijden we door een vruchtbare streek,gelukkig maar voor de mensen.Provincie PUNJAB. Rijst-en graanvelden,bananen,suikerriet en heb zelfs koreander geroken. Escorte is er ook weer bij. Gisteren heeft Rob het serieus met hen aan de stok gehad 'Leave us alone,go and protect your own people,we don't need protection!' Maar toch stonden ze hier vanochtend stipt om 8u aan hotel. Op deze manier kunnen we ons zin niet doen. Onze band blijft gelukkig hard. Gisterenavond stelden we net voor het slapen gaan vast dat hij terug plat was.Winkels waren gesloten maar toch 2 jongens gevonden die met hun brommertje naar een bandenmaker wilden rijden.Ze hebben er een binnenband in gestopt. Nu mag hij dus zeker niet meer kapot gaan onderweg. Ludo zijn vering is in India aangekomen maar nu aanvaardt het hotel het pakje niet. Dat moet dan weer geregeld worden. Hij zal blij zijn want met momenten ziet hij toch zijne pere. Het moeilijkste stuk hebben we gelukkig wel gehad.

Dag 30: Quetta- Sukkur, 380 km

Temperatuur stijgt vlug naar 41°,moordend op de motor. En weer escorte maar we worden dat kotsbeu,ze rijden veel te traag en stoppen te veel om ons nog maar eens voor de zoveelste keer na te tellen. Na herhaaldelijke pogingen om te ontsnappen,lukt het ons even tot er een pick-up dwars op de weg staat. Rob is boos en rijdt er langs af,sommigen kunnen volgen. Ons lukt het niet en krijgen ook nog kapotte band. Onmiddellijk staat heel het dorp bij ons. Alleen mannen en veel jongens! Meer dan de helft van de bevolking is jonger dan 25 jaar. Naar mijn mening heeft Pak. vrouw het niet beter als de Iraanse. Ze worden weggestopt in hun donkere lemen hutten of tenten,ofwel staan ze te werken in de bloedhete zon op de velden. Ik probeer contact te zoeken maar ze zijn schuw en jagen me weg. Het is heel moeilijk om alle indrukken en vooral de geuren weer te geven maar ik doe een poging. Wat zit er zoal op de weg: kleine taxi-brommerkes (3 wielers) die overal tussendoor wriemelen,ezel met overladen kar,traktoren met grote luidsprekers waar plaatselijke muziek uit weergalmt, bussen die op het dak ook mensen laden,heel veel toyota-pick-ups,overstekende koeien,geiten en zeker niet vergeten, de prachtige vrachtwagens, kunstwerkjes zijn het,de ene nog gekker dan de andere. Ze zijn rondom beslagen met beschilderd blik,lampjes,molentjes,slingers,belletjes en kettingkjes die dan eindeloos klingelen. Ook binnenin ziet het er fraai uit,ze kunnen amper door hun venster kijken,monumenten zijn het! En heel hoog geladen,tot 6m. En evenzeer trotseren ze de soms toch wel moeilijke wegen en halen ze mekaar in op een tweebaansweg. In principe wordt er links gereden maar rechts mag ook. En we rijden zo hard als we kunnen en steken ons hand op bij een controlepost.
In de dorpjes heeft iedereen zijn bedrijvigheid,heel druk en je kunt niet alles vatten. Allemaal kleine stalletjes langs mekaar,meestal winkeltjes en werkplaatsen.Af en toe zie ik ook iemand langs de straat op zijn bed liggen. En dan al die kinderen,het zijn juist mieren die overal uitkruipen. Het begint met ene en na 5min staan er wel 30 maar allemaal even lief. Ze moeten wel want anders pakt de politie hen met harde hand aan.

Dag 29: Baldandin-Quetta,330 km

Vandaag moeilijkste rit! Heel veel slechte weg, grevel. Af en toe is er asfalt. Veel wegenwerkers,op hun hurken zitten ze met een hamer dikke keien kapot te kappen en dat bij 32°. Rijden voortdurend onder escorte,dan een brommer met gewapende man achterop,dan springt er iemand bij ons achterop,dan pick-up. Omdat de weg zo slecht is,ga ik even achter in pick-up van politie zitten waar ik nog meer stof opvang maar voor Jef is het iets makkelijker rijden. Rijders hebben het zwaar vandaag en zeker Ludo. Het blijft gelukkig bij kleine incidenten: moto’s die omvallen, een lekke band en een koffer die afgereden wordt. We zijn Quetta binnen gereden met heel veel machtsvertoon. Pick-ups met bewapende soldaten en met sirene op. Dit is overdreven! Rond ons hotel,wat er vervallen bijligt, is een grote omheining en is ook bewaakt. Wij mogen weer niet naar buiten. Pakistan is dus echt geen vakantieland.

Dag 28: Pakistan-border-Dalbandin, 300 km

Stipt 8u zijn we aan de grens en onze man is er ook. Er loopt heel veel volk rond maar slechts enkelen hebben werk, 1 computer, 1 telefoon. 2 bedienden nemen Marie-Louise en mij mee naar hun kantoor. Ik mag mijn sjaal af doen ‘You’re free here!’,ze leren ons een paar woordjes URDI. Ze zijn heel vriendelijk en doen hun best maar het duurt toch nog tot 13u30 vooraleer we klaar zijn. We zijn nu 4u later met thuis. Altijd leuk om in een nieuw land binnen te rijden. Rijden met escorte. Valt meteen op dat politie hier minder formeel is. Pas na 130km is er het eerste dorpje waar we vandaag voor het eerst fris drinken en koeken kopen. Mensen staren ons aan,blijkt typisch te zijn. Ze staan voor je, zeggen en vragen niets,kijken alleen maar. Mannen dragen allemaal dezelfde pofbroek en lang hemd,politie ook. En waar zijn de vrouwen? We hebben er nog geen 1 gezien. Er is 1 grote weg die redelijk goed is en overal woestijn met de eerste kamelen. Dalbandin is een echte woestijnstad die leeft. Spijtig dat we niet de straat om mogen. Bewaking gaat geen 5m van ons af. We eten onze eerste ‘chicken-curry’,heerlijk! ’s Avonds komt er een officier met ons praten. Hij vertelde over de vele problemen van zijn land. We zitten in provincie BALOCHISTAN en die strijden voor hun onafhankelijkheid,vandaar al die bescherming. Pakistan is een heel arm land en de regering heeft het heel moeilijk om alle interne conflicten in te dijken. Er komen nauwelijks toeristen. Politie zegt voortdurend zelf dat het ‘very dangerous’ is. Nochtans voelen we ons helemaal niet onveilig.

Dag 27: Zahedan-Pakistan-border, 80 Km

Onder escorte rijden we tegen 70km/u naar de grens en 4x gestopt. Ik geniet nog even van de laatste km in Iran. Nog vlug wat foto’s van de posters die in heel Iran hangen,die van Khomeini en Khamenei en de martelaren van oorlog met Irak. Bij het binnenrijden van ieder dorp zie je ze, meestal jonge mannen op oude foto’s,net voor ze gesneuveld zijn. Aan de grens hebben we brute pech, de man die onze carnet de passage moet afstempelen aan Iraanse grens is er niet en Pakistaanse grens is ook dicht. Niemand reageert op onze aanwezigheid. Er wordt gewoon meegedeeld dat we morgen om 8u moeten terugkomen en dat we buiten kunnen slapen,meer niet. Hoe? Moeten we nu niet beschermd worden,raar! Nadat we ons daar al bij neergelegd hadden, was Rob in de buurt op verkenning gegaan en enkele kamers gevonden. Een soort hotel voor truckers op de grens. Ik weet niet of je je daar iets bij kunt voorstellen maar we hebben onderdak. Verveling slaat toe, het is nog maar 2u in de namiddag en buiten is het te heet (32°). Gelukkig kruisen we een jong Engels koppel die met de motor van andere kant komen. Ze zullen in totaal 9 maanden onderweg zijn. Ze hebben leuke verhalen en foto’s. Er zit niets anders op dan ons te schikken in de situatie, ‘part of the adventure’.

Dag 26:Bam-Zahedan, 350 km

Bewaking heeft vannacht op bank geslapen. Vandaag laten ze ons geen minuut alleen,ganse dag politie- of legerescorte. Onlangs is hier een belangrijk kopstuk van drugsbende opgepakt en represailles zijn niet uitgesloten,vandaar… Om de 40km moeten we stoppen en worden we aan volgende patrouille overgeleverd maar dat is een hele ceremonie:begeleiders tekenen papieren af en geven zo hun verantwoordelijkheid over ons af, paspoorten worden opnieuw opgevraagd,nummerplaten opnieuw gecontroleerd. Kennen zij dan een verdwijntruc die wij niet kennen? Telkens in volle zon en zonder koel water of eten. Zij hebben totaal geen haast want dit is eens iets anders. Vreemd hoe snel je aan iets went, sommige onder hen hebben gevlekt legerpak aan,typische sjaal rond hun hoofd zodat je alleen hun ogen ziet en een kalashnikov op de schouder maar heel vriendelijk en stiekem trekken ze foto’s van ons met de gsm. Wij mogen dat niet. Toen ik net een mooie foto gemaakt had,kwam de chef boos naar mij toe en beval mij het te ‘deleaten’. Toch mooi niet! We doen op deze manier ganse dag over deze korte afstand maar dat geeft eigenlijk niet want in het hotel mogen we toch niet buiten,wordt lange avond. Het gekke is dat we ons hier helemaal niet onveilig voelen maar het is een deel van hun gastvrijheid,ons veilig over de grens brengen!
Veel bewondering voor Ludo die verder met ons mee hobbelt! Nieuwe vering wordt opgestuurd naar Amritsar, heeft wel heel veel moeite gekost. Hij moet zich nog een week trachten te beredderen.

Dag 25: Kerman-Bam, 230 km

Heel slecht nieuws!!! Vering van Ludo is dus toch stuk,weer een grote plek olie onder moto. Hij kan er wel mee rijden maar de vering dempt niet meer. Bijgevolg gaat hij de hele tijd op en neer en na een kuil deint hij nog meters verder na. Zijn maag slaat er van om. Gelukkig is het maar een korte rit vandaag en ondertussen zoeken we naar een oplossing. Er zijn 2 opties: ofwel wordt de vering naar India opgestuurd,ofwel brengt iemand ze tot hier. De 2 pistes worden bekeken. Rob sluit de eerste onmiddellijk uit,niet haalbaar volgens hem maar zo vlug geven we het nog niet op. Solidariteit in groep is nu groot maar wat als het er op aan komt? Straks moet de caravan toch verder en liefst met Ludo...Het is nu ook niet de ideale plek om dit aan de hand te hebben.
Iran verandert op één dag. Mensen worden donkerder en kleiner en gaan anders gekleed. Veel meer controleposten voor hen onderweg,ons laten ze na een vriendelijke begroeting gaan. In Iran is veel druggebruik,vooral aan de grens met Pakistan.De drugdealers leven er in conflict met de douaniers.
Aangekomen bij 'Akbar's guesthouse',heel 'basic'! BAM is 5 jaar geleden getroffen door een aardbeving waarbij helft van populatie gestorven is (45.000). We bezoeken de getroffen stad,best akelig. Unesco is bezig met heropbouw. We krijgen hier constant bewaking. Tijdens wandeling rijdt auto achter ons. Een dronken man vraagt ons om geld. Onze bodyguards pakken hem vast en wordt hardhands in hun auto geduwd. Moet dit nu echt?

Dag 24: Yazd-Kerman, 550 km

Vanmorgen even paniek,er stond nl. een olieplek onder Ludo's moto. Net voor hij vertrok,heeft hij speciaal een nieuwe vering gestoken om hier comfortabel te kunnen rijden. Rob belt firma Wilbers op in Duitsland. Daar zeggen ze zolang het witte olie is,geen probleem. Iedereen opgelucht en verder. Ludo,Rob en Jan nemen voor alle zekerheid grote weg. Anderen menen een mooie gele weg gevonden te hebben maar na 100km blijkt het een hele 'bad road' te zijn. Dan maar terugdraaien. Bijgevolg rijden we vandaag 200km extra,of het nog niet genoeg km zijn! Weg is lang,saai en recht door de woestijn. De wind is precies een haardroger tegen je gezicht. Veel dorpen zijn leeg door watersnood. Onderweg reikt een vriendelijk man mij vanuit zijn auto een appelsien aan. Bij een stopplaats komt een moeder met 2 dochters ons kiwi's geven. Opvallend veel jonge mensen volgen hoge uiniversiteitsopleiding maar wat heeft Iran aan al deze knappe koppen als er geen werk voor hen is? En trouwen is ook moeilijk,je hebt eerst een huis,auto en werk nodig.
Hotel 'Govashir' is niet direct the place to be: wc loopt over,badkamer staat blank na het wassen,keihard bed en geen eten. Voor mij was het een off-day!

Nog meer over Yazd

De medeëigenaar van dit 'Silk Road Hotel' is een Nederlander die hier enkele jaren geleden neerstreek en is blijven hangen voor de liefde. Sebastiaan gidst ons vanavond nog door deze prachtige stad, voor mij de mooiste tot nu toe. Duizenden jaren geleden vonden de Iraniërs een vernuft systeem uit om water uit te bergen via ondergrondse kanalen (Qanads) naar de huizen in de dorpen en de velden te laten stromen. We bezoeken het watermuseum. Ook zijn de hoge windtorens,die je boven betere huizen ziet, een voorloper van de hedendaagse airco. Knap verluchtingssysteem!
Yazd is het centrum van het Zoroatrianisme. Daarom bezoeken we ook de 'Towers of silence'. Sinds 40 jaar is het verboden maar voordien wilden de Zoroastrianen niet dat lijken de grond,vuur of lucht zouden bevuilen. Daarom brachten ze die naar een hoge toren waar de gieren ze kwamen oppeuzelen. De beenderen werden dan met een chemicalium opgelost. Boven op deze toren ondergaan we nu een prachtige zonsondergang. En als laatste bezoeken we een traditionele sportclub. Een groepje zwetende mannen in lederen broek staan in een ronde te springen en te dansen, ze gebruiken ook allerlei attributen. Regelmatig draaien ze meerdere malen rond tot ze in een soort trance geraken. Ondertussen zingt een man liederen door een micro en slaat op een traditionele trom, heel vreemd! En voor de pret hebben we Sjef nog op een kameel gezet. Het was weer een mooie en tevens leerrijke dag.

Dag 23: Yazd

VRIJE DAG!!!

Dag 22: Shiraz-Yazd, 450 km

Weer veel te vroeg op,6u30! Een vrije dag is leuk maar het is toch weer fijn om te kunnen vertrekken, onderweg zijn. Dan zie je veel meer en gebeurt er altijd iets onverwachts. Eerste stuk reed makkelijk,hier en daar wat groen,vooral graanvelden waar ze het typisch plat 'naan' brood van maken. Als je het koopt,is het redelijk mals en vochtig maar als je het even in de warme lucht houdt,is het meteen droog en hard,niet meer te eten. Het eten valt hier trouwens hard tegen. Hopelijk eten ze binnenshuis wel lekker want op straat en in de hotels stelt het niet veel voor. Lam,kip,tomaten,komkommer,rijst en brood en dat iedere keer opnieuw.
We zijn de ganse dag samen op weg met de Iraniërs,het lijkt wel een volksverhuizing. Vanmorgen stond het in de stad vol tentjes,heel vreemd. Iedereen wilt naar de stad. Onderweg komen we maar weinig dorpjes tegen. Je kunt hier heel lang rijden zonder een huis tegen te komen. Vandaag weer veel rechte stukken,de banden worden niet optimaal benut. Trouwens, we hebben al meer dan de helft opgereden. Vertokken met 9mm en nu nog geen 4 meer,onrustwekkend!
Namiddag in de woestijn aangekomen. Terug veel wind,overal zand maar wel mooi! Het is alsof je door felle mist rijdt. We zien er ook niet uit,ons motopak kun je onderhand recht zetten.
We zitten nu op een idyllische plek in de woestijnstad Yazd,al 3000 jaar oud en altijd bewoond geweest. Het is een soort back-packersoord,een hippietent,zeg maar, met grote banken,kussens,tapijten en zeilen. Voor het eerst lekker gegeten in Iran:kamelenvlees,aubergines en rijst en lekkere malse dadels met honing. En een fruitbiertje,je hebt ze in alle soorten:ananas,citroen,lemon...maar wel non-alcoholic.

Dag 21: Shiraz

Vandaag hangen we echt de toerist uit. We gaan met busje naar PERSEPOLIS, ruïne van een paleis maar er is niet veel van overgebleven en de restauratie is ook niet zo goed.Toch de moeite voor de sfeer. Shiraz is de stad van de dichters o.a. Hafez. Mensen zijn gek van hem. Aan zijn mausolueum stond een man wat gedichten voor te lezen en te zingen. Mensen rond het graf deden mee,ook kinderen. Blijkbaar leren ze die allemaal van buiten. Al heel veel parken gezien. Mensen zetten er hun tentje op en zitten gezellig bij elkaar. Op klein vuurtje wordt wat gekookt. Ik wilde er meteen bij gaan zitten. Het valt me weer op dat wij thuis altijd zoveel willen of nodig hebben. Hier is familie het belangrijkste,bij elkaar zijn!
Nieuw kleedje en sjaal gekocht tegen de hitte en vandaag vond ik het zelfs functioneel, geen verbrande schouders of benen meer.Je wordt het echt gewoon,bij sommige vrouwen vind ik het zelfs mooi en heeft het iets sensueels. Meisjes dragen vanaf 9 jaar een hoofddoekje. Dat is ook de huwbare leeftijd,is de laatste jaren verlaagd.
Vooral jonge mensen zijn vriendelijk tegen ons. En vaders komen fier met hun dochtertjes naar ons toe zodat ze eens Frans of Engels kunnen praten. Veel kinderen nemen ze niet meer, 2 tot 3 vinden ze genoeg.
Opvallend minder moskeeën dan in Turkije. Ze vallen niet zo op,hebben wel een mooie koepel, meestal turkooise, en kleine minaretten. Er wordt ook niet zo opgeroepen voor het gebed. Vrouwen bidden meestal thuis en in de moskee gaat het er gemoedelijker aan toe,kinderen mogen rondlopen en spelen.
In vgl. met begin,voel ik me hier helemaal niet onveilig. We krijgen thuis toch veel foutieve info via de media. Zo lopen mannen en vrouwen wel gemengd en mogen vrouwen wel auto rijden. We worden niet meer gecontroleerd,ze kennen nu waarschijnlijk onze onschuldige bedoeling. Toen we 2de avond in hotel na het eten werden opgewacht door geheime politie,sloeg mijn goesting toch over. Maar 5 dagen voor Nieuwjaar houden mensen graag het vuurfeest maar dat is dit jaar verboden. Oproerpoltie stond klaar om alles onder controle te houden. Ze wilden absoluut niet dat wij hiervan iets filmden, vandaar! Oudejaar vieren ze niet maar morgen zal het overal feest zijn.
Ondertussen, enkele minuten na 9u (we zijn ondertussen 2,5u later)is het Nieuwjaar (Norooz). Heel vreemd. We staan in het hotel,mensen kussen mekaar rustig en we krijgen 1 droog koekje. Ze hebben 3 kalenders: die van Iran (jaar 1389 na Mohammed), de islamitische maankalender en de Westerse kalender.

Dag 20; Esfahan-Shiraz, 500 km

Om niet in de drukte te zitten, zijn we om 7u30 de stad uitgereden. Vrijdag is hier een vrije dag. Vrije dag gisteren heeft iedereen goed gedaan gisteren. Conflict rond way-points is met Rob uitgepraat.
Jef en ik hebben besloten om hier niet meer alleen te rijden. We hebben dat dinsdag gedaan en dat was niet zo goed meegevallen. Er is overal politiecontrole en omdat de wegen zo goed zijn, reed Jef ietsjes te hard. Natuurlijk hield de politie ons aan. Sleutels werden onmiddellijk afgenomen en hij grommelde van alles in het Farsi maar het klonk in ieder geval niet goed. We verstonden er echt niks van en hij kende geen woord Engels. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we hem geld moesten geven. Gelukkig kwamen we er met 5€ van af en Jef had duidelijk zijn lesje geleerd. Toen we daarna aan een naftstation wilde betalen, nam de toch wat rare kerel meer geld dan nodig was uit Jef zijn zakken. We moesten met hem naar binnen voor thee maar het voelde niet fijn aan. Hij deed direct de deur achter ons dicht wat anders niet de gewoonte is. We maakten ons vlug uit de voeten,zeker toen hij ook nog over drugs en whisky begon. De volgende dag hebben ze ons echter ook in groep aangehouden en moesten we mee naar het politiekantoor. Acter ons ging de poort dicht. Op dat moment voelt het echt ongemakkelijk aan maar weer stelde het niks voor. We mochten gaan. Soms is het alleen maar wat machtsvertoon. Maar sindsdien houdt Jef zich toch netjes aan de snelheid en maar beter zo.
Landschap wordt maar mooier en mooier: woestijnrotsen,afgewisseld met zandduinen en veel zon. Net zoals vele Iranezen doen op hun vrije dag, hebben we onder een boom gepicknickt. Heel gezellig was dat tot er jonge gastjes met hun brommerkes aangereden kwamen. Ene ging heel arrogant tussen ons in zitten en vroeg eten en water. Hij was niet ouder dan 17 jaar maar we weten ondertussen dat zulke jongeren bij de burgerbrigade ingeschakeld worden. Dus best niet tegenspreken en doen wat ze vragen. Ook weer een raar idee dat iedereen zweeg voor zo een jonge kerel. Maar zijn gezicht sprak boekdelen. Dit zijn maar een paar vervelende voorvallekes. Over het algemeem is iedereen hier supervriendelijk en heel behulpzaam. Ze heten ons allemaal welkom in hun land:'Hello,welcome in Iran'. Ze weten dat Iran niet zo een goede reputatie heeft in het buitenland.
Morgen probeer ik wat foto's te verzenden en sorry voor de fouten maar dat is hier een vreemd klavier. Nu weten we wat het is om analfabeet te zijn. Mensen spreken bijna geen andere taal, alles staat in het Arabisch geschreven. Gelukkig staat hier en daar de plaatsnaam ook in het Engels, vooral de grote steden.

En voor de fans van Ludo; het gaat heel goed met hem. Hij past zich vlot aan en heeft er zin in. Ik heb hem al enkele keren gevraagd om iets te schrijven maar dat komt er niet van,gene tijd!

Dag 19: Esfehan

VRIJE DAG!!!

Het was de laatste dagen een beetje balen omdat ik niet kon mailen of bellen. Ze willen niet dat het volk te veel met internet bezig is en daarom is er niet altijd verbinding. Ik snap niet dat de mensen dit allemaal blijven slikken.
Ook enige spanning in de groep over het zoeken van de hotels. We hebben way-points op voorhand gekregen maar dat is nog maar 1x gelukt. Gevolg: 3u rondrijden in een miljoenenstad. Gisterenavond zat het verkeer hier propvol. De motors liepen heet en de rijders kregen pijn aan hun pols omdat ze constant hun koppeling moesten inknijpen. Mensen zijn zo uitgelaten en willen Nieuwjaar vieren, ze zijn 5 dagen vrij. School 14 dagen. Het is ze gegund maar wij schieten er niet mee op.

Esfehan is een wondermooie Perzische stad, in de stijl van sprookjes van 1000 en 1 nacht.
Vanavond hebben we een afspraak met een Nederlandse vrouw die met een Iranees getrouwd is. Dan kunnen we al onze vragen eens op haar afvuren en dat zijn er veel.

Dag 18: Hamedan- Esfahan, 500 km

Heel lange dag. De wind is gelukkig minder. Het is zo vreemd hier dat we nog alles moeten uitzoeken. We waren Turkije gewoon, begonnen nu net wat Turks te praten...

Dag 17: Tabriz-Hamedan, 620 km

Waar moet ik beginnen met iets over Iran te schrijven? Het is zo veel, constant nieuwe indrukken. Er zijn 2 werelden: die van het volk en die van het systeem en van dit laatste kun je maar best niks vertellen, ‘big brother’ is nl. overal! En dan heb je het openbare leven en het leven binnenshuis. Je zou hier voor minder schizofreen worden.

Toch enkele indrukken:

Er waait hier al 3 dagen een zandstorm over het land. Echt niet te doen .We hebben al heel moeilijke weersomstandigheden meegemaakt maar dit is er over. Jef moet constant met zijn moto vechten tegen de stevige wind en als je niet oplet, vlieg je gewoon ergens tegen aan. En na onze laatste aanrijding met de auto tegen de vangrails, heb ik het er niet op. Er zijn er al die gebeden hebben dat die wind toch maar gaat liggen, bijna onverantwoord om er in te rijden maar er is geen andere keuze.

Het verkeer is hectisch, ronduit gevaarlijk. Niet voor niets dat Iran het gevaarlijkste land van de wereld is. Er zijn te veel (oude) auto’s en men rijdt er maar op los. Van een 3-baansweg maken ze een 4 of 5-baansweg en men duwt maar. Ze hebben al tegen Ludo zijn koffers gereden maar gelukkig heeft hij nu ook van die stevige crèmebakken en die kunnen al wat hebben.

21 maart is het hier Nieuwjaar en de mensen hebben verlof. Iedereen trekt naar de stad. Als wij rond 18u ons hotel proberen te zoeken, dan ziet het zwart van het volk en staan de auto’s bumper aan bumper. En dan nog maar te zwijgen over de smog. Nee, van milieubewustzijn is hier totaal geen sprake. Ook overal afval, publieke stortplaatsen langs de weg en met die wind gaat alles vliegen. Overal hangen en vliegen plastic zakjes.

De temperatuur stijgt en stijgt, varieert tussen 20° en 30°, afhankelijk van de hoogte, vandaag tot 2.500m geweest. En het wordt alleen maar heter en dan moet je denken dat ik me ’s avonds, na een dagje met mijn motorpak rondgelopen te hebben, opnieuw moet inwikkelen. Tof is dat!

Mensen zijn supervriendelijk. Wij zijn een attractie hier, tot vervelens toe. Iedereen maakt foto’s van ons. Ze hebben toch allemaal een GSM bij de hand. Vandaag heeft zelfs een plaatselijke TV reporter mij geïnterviewd, grappig.
Weinig mensen spreken Engels. Het zijn meestal jonge vrouwen die het goed kunnen. Die willen ook allemaal met ons praten. Je merkt dat ze zoveel willen vragen en vertellen maar ze durven niet.

Naft is super goedkoop, 27 eurocent/liter maar er zijn te weinig stations. Bijgevolg lange rijen. In feite is hier alles goedkoop. Maar de gemiddelde mens is hier arm, vooral op de buiten. Daar heb je lemen huizen. In de stad lelijke, bouwvallige huizen met meestal een lelijk uitziend winkeltje er aan vast. Waar zit hier al het geld? We hadden ons Iran niet zo arm voorgesteld.