Stipt 8u zijn we aan de grens en onze man is er ook. Er loopt heel veel volk rond maar slechts enkelen hebben werk, 1 computer, 1 telefoon. 2 bedienden nemen Marie-Louise en mij mee naar hun kantoor. Ik mag mijn sjaal af doen ‘You’re free here!’,ze leren ons een paar woordjes URDI. Ze zijn heel vriendelijk en doen hun best maar het duurt toch nog tot 13u30 vooraleer we klaar zijn. We zijn nu 4u later met thuis. Altijd leuk om in een nieuw land binnen te rijden. Rijden met escorte. Valt meteen op dat politie hier minder formeel is. Pas na 130km is er het eerste dorpje waar we vandaag voor het eerst fris drinken en koeken kopen. Mensen staren ons aan,blijkt typisch te zijn. Ze staan voor je, zeggen en vragen niets,kijken alleen maar. Mannen dragen allemaal dezelfde pofbroek en lang hemd,politie ook. En waar zijn de vrouwen? We hebben er nog geen 1 gezien. Er is 1 grote weg die redelijk goed is en overal woestijn met de eerste kamelen. Dalbandin is een echte woestijnstad die leeft. Spijtig dat we niet de straat om mogen. Bewaking gaat geen 5m van ons af. We eten onze eerste ‘chicken-curry’,heerlijk! ’s Avonds komt er een officier met ons praten. Hij vertelde over de vele problemen van zijn land. We zitten in provincie BALOCHISTAN en die strijden voor hun onafhankelijkheid,vandaar al die bescherming. Pakistan is een heel arm land en de regering heeft het heel moeilijk om alle interne conflicten in te dijken. Er komen nauwelijks toeristen. Politie zegt voortdurend zelf dat het ‘very dangerous’ is. Nochtans voelen we ons helemaal niet onveilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten