Dag 11: Cappadocia-Malatya, 510 km

Hoe mooi en knus ons 'cave-hotel' ook is, we moeten verder. Tot nu toe het beste hotel. Een kamer in een grot met zithoek van kussens en authentieke spulletjes. Reinhilde, jij zou er weg van zijn, helemaal in kasjbah stijl.
We verlaten met een voortdurend zicht op de besneeuwde 'Erciyes' vulkaan het mooie Cappadocia. Het weer zit weer mee (tot 18°), nog maar 1 regendag gehad. We hebben hopelijk onze warme spullen definitief opgeruimd. We rijden door een adembenemend berglandschap en passeren kleine dorpjes. Als we stoppen, staan er meteen mensen rondom ons. Het hoort er op den duur gewoon bij: merhaba (hallo), handen schudden, thee drinken, wat proberen te praten en verder...Ik krijg het gewoon niet allemaal gezien. De kinderen zijn zo schattig, maar ook de oude mannen die zo een getekende kop hebben. In het dorp hangen de mannen bij elkaar rond, sommigen zitten op een kei, anderen op hun hurken, een klein bankje of appelsienenkist. Waar praten ze over? De vrouwen moet je zoeken achter de hoek van het huis. Zij zitten bij elkaar te haken, te naaien of met de kinderen te spelen maar ze zitten nooit samen. Vanmiddag stopten we in een dorpje om wat eten te kopen en er stonden heel veel mannen. Onmiddellijk werd er een tafel naar buiten gesleurd en gedekt zodat we rustig konden eten. En voor thee, cay schrijven ze het eigenlijk, werd ook gezorgd, zoveel als we wilden. Opeens zegt Christ, de editor, 'ik wil alle mannen samen op de foto!'. Eerst was er wat geroezemoes maar langzamerhand kwamen ze bij mekaar voor een groepsfoto. Schitterend. Ik zie het thuis echt niet gebeuren.
Het is leuk om in de bergen rond te rijden maar je moet de tijd in de gaten houden. Hier wil je echt niet in het donker rijden.Maar er gebeurt wel altijd wat onderweg. Ofwel moet er getankt worden, ofwel zijn we iemand kwijt, er laat iemand zijn moto vallen of bespuit hem met benzine zodat er meteen een stukje scherm afspringt, plaspauze enz. Ik kijk graag rond. Het valt op dat het leven zich langs de weg afspeelt. Er lopen constant mensen op en aan en altijd dragen ze volle plastic zakjes bij hen. Iedereen, ook de vrouwen steken hun hand op en lachen ons toe. Was bijna vergeten hoe vriendelijk de Turken zijn.
Omdat we in de voormiddag wat getreuzeld hadden, moesten we om 15u30 nog 200Km rijden. Dan maar vooruit. Maar 2u later werd het koud, we stopten om wat bij aan te trekken en hup, weeral toeschouwers. Een blinde man bood ons thee aan. Nu zaten we met een dilemma, ofwel doorrijden of in het donker aankomen. Uiteindelijk zijn we bezweken voor de gastvrijheid. Bijgevolg kwamen we pas om half 8 in het hotel aan, wat veel te laat is. We hebben een uur moeten zoeken. Als je de weg vraagt, krijg je iedere keer een ander antwoord. Het was een lange, vermoeiende maar prachtige dag.