Dag 14: Erzurum-Dogubayazit, 270 km

Eerst willen we toch wel kwijt dat we de reacties heel leuk vinden. Daar kijken we ook naar uit! Maar hoe graag we ook op iedere reactie zouden willen reageren, daar hebben we de tijd niet voor. Ik heb met mezelf een afspraak moeten maken om niet meer dan een bepaalde tijd per dag aan mijn PC te besteden. Vrije tijd is zo schaars en dan wil ik zo veel dingen doen maar als ik eens met dit ding begin, vliegt de tijd. En hopelijk zijn jullie het er met ons over eens dat dit niet onze vrije tijd mag gaan domineren. Met deze bedankt voor alle reacties...
Omdat ik gisteren lange tijd gespannen op moto heb gezeten,was ik vanmorgen nogal stijf. Ik begin de kilometers te voelen, ondertussen zitten we al boven de 5.000!
Saai recht stuk vandaag, ééntonig, steppegebied. Het is ook minder druk bewoond. Oost-Turkije is arm en enorm achtergesteld, geen industrie, geen toerisme, weinig toekomst. De armoedige lemen huizen zeggen genoeg. Mensen kijken meer bedrukt en hebben niet meer van die glimmende ogen. Ze zijn bezig met te 'over'leven. Ik heb gepraat met een man die lang in Parijs gewoond heeft maar is moeten terugkomen. Er zijn heel veel problemen hier, op alle gebied. Het is gewoon een vicieuze cirkel. Blijkbaar stroomt het geld niet door naar deze uithoek. Jongeren hebben totaal geen toekomst en willen naar het buitenland of naat steden zoals Istanbul. Vele dorpen liggen er ook verlaten bij, alles dicht, heel akelig. Daarbij komt nog dat het hier een heel guur klimaat is, hoog en koud. Heel goed te begrijpen dat mensen hier miscontent worden en gaan rebelleren. Het voelt ook onrechtvaardig aan als je vgl. met het Westen.
In Dogubayazit kom je op een andere planeet terecht, niet te beschrijven. Als je dit zou zien, verklaar je ons zot om hier vrijwillig naar toe te komen. Het is gewoon een zootje. Ook ons hotel is al van een heel andere klasse, het wordt meer behelpen met wat je hebt en creatief zijn!

Ludo is vandaag met Sjef en Jos gaan rijden. Dat zijn de mannen die graag off-road rijden. Ook zij hebben vandaag kennis gemaakt met de politie maar hadden minder geluk. Elk een proces voor te snel rijden aan hun broek. Turkije is een burocratisch land, dat betekent veel papperassen. Ze moeten naar een belastingkantoor gaan maar morgen is dat niet open, zondag! Dat betekent dat zij maandagmorgen later kunnen vertrekken en dat is sneu voor hen, rest rijdt samen naar de Iraneese grens.